In den beginne

De zon komt op, met moeite doe ik mijn ogen open. Geen zin om om te rekenen hoe laat het hier nu is. Ik weet niet eens in welke tijdzone mijn lichaam nog denkt te zijn. Langzaam een poging om een been te bewegen. Een beurse plek van de leuning vraagt om aandacht en een stewardess lacht; vraagt wat ik wil drinken. Iets met cafeïne lijkt mij een goed idee en de keuze valt op koffie. Langzaam wordt ik iets meer mens, en als ik naar buiten kijk zie ik aan Fuji-san dat deze lange etappe er bijna op zit.

Het plan bestond al erg lang, meer dan zeven jaar geleden reisden Dagmar en Maryse naar Japan onder het motto Daido Shoi (het betekent iets met gelijkheid en/of verschillen, en echt Japans blijkt het achteraf ook niet te zijn…)  Twee weken studiereis en drie weken rondtrekken maakten veel indruk en het verbond werd gesloten dat ze na hun promotie terug zouden gaan. Dat er twee man aanhang mee zou gaan was niet direct vastgelegd, maar Bart en ik maken graag gebruik van deze onduidelijkheid in het pact.

Vanochtend (of gisteren ochtend toch?) om 3:15 ging de wekker na een kort nachtje nadenken over wat we allemaal vergeten waren. Twee backpacks van minder dan 14 kilo, dan moeten we toch een hoop vergeten zijn. Normaal in de bergen gaat die al snel richting de 20 kilo… Om 4 uur een belletje dat de taxi toch iets later is dan besteld, waardoor onze vakantie begint in onze eigen voortuin. Met beide poezenbeesten lekker genoten van de nachtelijk stilte in Hilversum en om 4:15 vlogen we over A1, A10 en A4 richting Schiphol (haha vlogen… schiphol… ).

Het droppen van onze backpacks bij de Lufthansa balie gaf helaas weinig respijt, want om het gebrek aan bagagegewicht te compenseren hebben we beide onze carry-on vol gegooid met de nodige elektronica en boeken. Na een paar uurtjes rondhangen verlangen we al snel naar onze lichte, grote tassen in plaats van deze zakken vol bedrukt oerbos en zeldzame-metalen-met-samsung-of-canon-logo . Maar al dat spul dient een belangrijk doel: de gadgets gaan ons helpen deze reis vast te leggen, de boeken zijn mee als studiemateriaal. Want elke dag sushi klinkt misschien leuk, maar Japan is toch echt een hoop meer dan alleen maar oriëntaalse tapas eten.

Taal en cultuur hebben we vooraf uitgebreid bestudeerd, maar om het echt allemaal te begrijpen is zowel literatuur- als praktijk onderzoek nodig. Nu met de eerste ervaringen hier achter de rug kan ik al zeggen dat echt bijna alles hier op de een of andere manier wel iets anders is dan ‘thuis’. Voor vandaag als voorbeeld de taal: deze klinkt niet alleen anders, maar wordt ook anders geschreven en heeft een andere zinsopbouw. Even een zinnetje of een woord opzoeken wordt dus al snel lastig als je de verschillende kana niet kan lezen, laat staan dat je een en ander ook nog moet uitspreken… De japanners zelf zitten er volgens mij op, want dat gaat me toch een partijtje rap als ze beginnen te beppen…

Gelukkig merken we ook al snel dat Japanners erg behulpzaam zijn. Overal op het vliegveld en in de metro worden we aangesproken als we wat vertwijfeld op een kaart kijken, bedachtzaam naar een verkoopautomaat turen of zelfs al we wat zombie-achtig onze jet-leg staan te verwerken. Het kunnen begrijpen van al die hulp is een heel ander verhaal, maar dat komt her vast later nog wel eens ter sprake.

Na het korte hopje naar Frankfurt beginnen we gevieren de vakantie in stijl met een potje Hanabi (voor de fanatiekelingen: 23 punten met twee rookies, niet slecht toch?). Bij aankomst op Frankfurt werden we trouwens meteen getrakteerd op een Japans ritueel: we kregen allemaal een strookje papier met een touwtje eraan. Het idee was om een wens op het papiertje te schrijven, deze bij de gate in een bamboe boompje te hangen zodat de luchtvaart maatschappij deze kon meenemen naar Tokyo om de wensen bij een shrine op te hangen zodat onze wensen uit zouden komen (goed verhaal, lekker kort). Dit alles in verband met het festival Tanabata voor de wikipediafielen.  

Naast onze wensen vlogen ook wijzelf vanaf Frankfurt door naar Tokyo Henada. Een uur of 11 in een 777 met lekker eten, prima entertainment systeem en uiteraard een stoel van het sadistische ontwerpers-trio dewey, hurtem & haaw. Gelukkig, bij het eerste bakkie pleur, vlak voor we gingen landen, werden we getrakteerd op een prachtig uitzicht op de iconische berg Mount Fuji. Onze reis in Japan is begonnen!