De grote vriendelijke berg

“Oooh that’s very hard! Are you sure?” De dame bij de informatiebalie kijkt ons nog eens aan met een moeilijke blik. Twee lange slungels in korte broek en op sneakers, zonnebril op het voorhoofd en midden op de dag in Matsumoto, vlak bij het plaatselijke kasteel. En die twee willen zo ver de bergen in? Ons route plan stuit op veel ongeloof bij de mevrouw van de tourist info, maar we willen toch echt écht de bergen in en niet alleen maar voor een ommetje van een paar kilometer.

De voorbereiding

De voorbereidingen op ons plan zijn al in Nederland begonnen met het uitkiezen van de regio waar we nu zijn, de Noordelijke Japanse Alpen. Ondanks het zuinige inpakken zijn onze bergschoenen in onze tas beland en die gaan we de komende dagen goed gebruiken. Het belangrijkste ontbrak alleen nog: een goede wandelkaart zodat we niet zouden verdwalen. Een mooie speurtocht in de plaatselijke boekenwinkel met 3 verdiepingen leverde uiteindelijk een mooie kaart op. Één probleem echter, bijna alle aanduidingen waren in Kanji geschreven op de kaart, dus dat wordt plaatjes vergelijken bij de bordjes onderweg! Gelukkig vonden we daar snel ons eigen systeem in.

Matsumoto – Kamikochi - Yarisawa

Stipt om 5:30 uur sluiten de deuren van de bus, we zien de cijfers op de klok van de chauffeur tegelijkertijd omspringen. Met een buiging van de kaartjesdame op het perron gaan we onderweg naar het startpunt van onze hike, Kamikochi; een kleine verzameling van hotels, een infocentrum en wat winkels, midden in de bergen.  Een busrit van 1,5 uur voert ons over kronkelige weggetjes en langs gigantische stuwdammen de bergen in. Aangekomen in Kamikochi is eigenlijk alles nog gesloten, en gelukkig maar, want we zijn gewaarschuwd dat het hier erg druk kan zijn. Natuurlijk volgt ook hier een formulier voordat we onderweg kunnen. We moeten uitgebreide informatie over ons, onze uitrusting, onze route en onze alternatieve plannen invullen. De informatie deponeren we in een brievenbus bij een gebouwtje en we kunnen onderweg voor de eerste 2 uur rustig inlopen langs de rivier.

De eerst kilometers vliegen voorbij en we merken dat we met onze lange benen in het voordeel zijn ten opzichte van de Japanse wandelaars. Voor de eerste twee etappes stond 2 uur gerekend op de kaart, maar wij wandelen het eerste stuk (inclusief foto’s en rustpauze) in 1,5 uur weg. Een mooie eerste kalibratie van de kaart, zodat we een beetje in kunnen schatten hoe snel we bepaalde routes kunnen lopen. We volgen de rivier verder en het pad loopt steeds steiler om hoog. Om ons heen lijkt het bij vlagen wel een dierentuin. Niet eens vanwege de vele grote dieren die we zien, maar vooral door het mooie bos en de vele vogelgeluiden en vliegende insecten. Op een paar plekken valt het ons op dat het zelfs naar dierentuin ruikt.

Na 5 uur lopen en rond de 2100 meter hoogte komen we de eerste sneeuwvlakte tegen. Onderweg hadden we al geïnformeerd over de gesteldheid van het pad richting ons primaire doel Yarigatake Yama (3180 meter) en gehoord dat er nog veel sneeuw lag. Aangezien we geen stijgijzers bij ons hebben (veel van de Japanners in dit deel van de bergen hebben die wel mee) kon dit nog wel eens roet in het eten gooien. Het oversteken van het eerste, redelijk vlakke, sneeuwveld gaat prima en ook het tweede sneeuwveld gaat goed, maar daarna besluiten we toch om om te draaien. Het voorruitzicht van steeds meer, langere en vooral steilere sneeuwvelden maakt dat we kiezen voor de veilige optie en we lopen terug richting een hut die we eerder zijn gepasseerd. Na 7 uur, 18 kilometer en bijna 1000 hoogtemeters komen we aan bij de Yarisawa Sanso.

Het ritme in de Japanse alpen is gericht op het opkomen en ondergaan van de zon. Dat betekent om 17:00 uur avondeten en om 05:00 uur ontbijt. De hut en ook de slaapzalen lijken erg op de Alpen hutten die we uit onze tochten in Frankrijk en Oostenrijk kennen, maar twee zaken zijn hier toch echt anders: de badkamer en het eten.

Vanaf 15:00 wordt in de hut omgeroepen dat de badkamer open is. Voor ons komt er speciaal iemand naar ons toe om dat te vertellen, aangezien we de enige niet-japanners in de hut zijn. Om de lokale badgebruiken te leren kennen loop ik maar achter een willekeurige japanner met handdoek aan. In een kleedruimte kleed je je helemaal uit en vervolgens loop je door naar de badkamer. Daar stonden twee grote metalen rechthoekige baden en wat kommetjes met een handvat. Het bad is niet om je te wassen, dus eerst met kommetjes water over je heen scheppen om je te wassen. Vervolgens laat je je in het (hete!) bad zakken. Met een beetje stouwen pasten we met 4 man in een bad. Even de spieren lekker laten ontspannen en vervolgens uit bad nog even afspoelen met het kommetje. Het gehele proces werd ik beschaafd en vriendelijk toe/uitgelachen door mijn badkamergenoten, want zo’n lange bleke slungel met een iets andere fysiek dan de gemiddelde japanner blijft grappig

Het eten was een grote verrassing. Stipt om 17:00 uur begon een Japanse NS-oproeper weer met een lang verhaal over de omroepinstallatie in de hut en we konden nu wel raden dat de maaltijd klaar stond voor ons. We kregen een plekje aan een tafel van 6 en een prachtig opgemaakt bordje met 8 verschillende hoopjes/hapjes stond voor ons klaar. Met vereende krachten van iedereen aan tafel schepte en goten we met daarbij de nodige thee, miso-soep en witte rijst op(soep in het zwarte kommetje, rijst in de witte, thee in de groene, best logisch toch?) . Van meer dan de helft van de hapjes/hoopjes hadden we geen idee wat het was (zelfs niet of het vis, vlees, groente of paddenstoelen waren, maar zo hoog in de bergen was het vast geen walvis…), maar het smaakte allemaal heerlijk. Om 18:00 uur vielen onze oogjes dicht voor een welverdiende rust op de tatami-mat.

Yarisawa – Chogatake

Dag twee begon met ontbijt in een versimpelde vorm van het diner. Weer de nodige lekkere, maar onherkenbare hapjes met thee, miso-soep en rijst. Prima ontbijtje om de bergen mee te bedwingen. Deze dag stond in het teken van het klimmen. Ons alternatieve en hopelijk sneeuwvrije plan zou ons wat minder hoog brengen, maar alsnog ruim 1200 hoogtemeters te overbruggen naar Chogatake (2670 meter). Om de route goed te kunnen volgen zonder steeds de kaart te hoeven pakken begonnen we ons eigen systeem om de Kanji op de bordje te onthouden. Zo werd Chogatake al snel de grote vriendelijke berg aangezien we de eerste en laatste kanji herkenden (grote …  berg) en het pad door het bos best vriendelijk was. Op een slechtere dag hadden we vast iets anders op de puntjes ingevuld. Onderweg hebben we nog even gerust op het plekje “lang verhaal” (te veel kanji om te onthouden…).

Bovenop de col aangekomen konden we eindelijk de cadeautjes openmaken die al de hele dag in onze tas brandden: onze lunchpakketjes uit de hut. Verpakt in een gedroogd blad vonden we een homp rijst met lotus wortel, ei en diverse kruiden en groenten. Een prima maaltijd voor op de berg, met uitzicht op het dal en aan de overzijde de nodige besneeuwde pieken boven de 3000 meter. Hier bleek ook dat we de goede keuze hadden gemaakt gisteren, want vanaf hier konden we zien dat de (steile)route naar de Yarigatake Yama geheel besneeuwd was. Na een korte omweg langs een gesloten hut (+/- 2,5 uur extra inclusief heen en terug over een sneeuwveld) liepen we rond 15:00 uur de Chogatake Sanso binnen. Helaas hier geen bad maar wel weer een heerlijke maaltijd met de nodige hapjes en hoopjes. Toen we toch maar eens vroegen aan onze Japanse tafelgenoten wat een bepaald hoopje was bleek dat zij dit zelf ook niet wisten...

Chogatake – Kamikochi – Matsumoto

Om 4:15 begint het leven in de hut langzaam op gang te komen. rond 4:30 komt de zon op en sommige medehutbewoners willen dit graag buiten bekijken. Na een paar erg warme dagen (>35 graden in het dal, nog steeds tegen de 25 graden op 2600 meter) lijkt het vandaag kouder te worden. Wolken, wind en regen vliegen rond de hut en de zonsopkomst in bijna niet zichtbaar. Gelukkig hebben we gisteren al genoten van het uitzicht. De laatste maaltijd in de hut smaakt al vertrouwd en we kleden ons dit keer wat beter aan. Bij een temperatuur van 11 graden stappen we de wind wolken en regen in en beginnen we aan de afdaling naar Kamikochi. In de Noordelijke Alpen komen Aziatische Zwarte Beren voor en we zijn de afgelopen dagen toch iets meer op onze hoede dan in de Europese Alpen. Op een aantal plekken in het bos zien we flinke krabplekken op bomen met de nodige klauwafdrukken erin.

Om beren op afstand te houden lopen veel van onze collega-wandelaars hier met een berenbel, een klein belletje aan je tas die bij iedere stap klingelt. Het geluid waarschuwt de beren voor je komst waardoor je ze niet verrast. De beren hier zijn voornamelijk herbivoor en aanvallen gebeuren eigenlijk enkel als je onverwacht te dicht bij een beer komt. Wij hebben gelukkig onze eigen berenbel bij ons: iedere 2 a 3 stappen krijgt Dagmar het wel voor elkaar om tegen een steen te schoppen of half te struikelen, waardoor we voldoende geluid produceren. We hebben uiteraard geen beer gezien… 

In no-time dalen we ruim 1000 meter en na ongeveer 5 uur lopen zijn we weer in Kamikochi. Hier blijken een groot aantal schoolklassen hun schoolreisje te hebben. Grote groepen in sportuniform en met witte petjes bevolken de paden. Veel van de leerlingen proberen hun eerste woordjes Engels op ons uit, gevolgd  door veel gegiechel om die rare lange slungels… Met bus en trein reizen we terug naar Matsumoto, alwaar de rest van onze bagage al op ons stond te wachten op onze hotel kamer. Een douche, een biertje en een zacht bed, wat een luxe.  De volgende ochtend om 4:15 liggen we beide klaar wakker, laten we het maar een mountain-lag noemen…

We hebben genoten van onze dagen in de bergen maar zijn nu al weer onderweg voor onze volgende etappe. De laatste woorden aan dit stuk typ ik in de trein naar Nagoya, vanwaar we direct doorreizen naar Kyoto. In Kyoto verblijven we in een wat traditioneler hostel en gaan we ook weer wat cultuur opsnuiven. De verhalen lezen jullie hier vast weer!